Tevazu, alçakgönüllü olmak, büyüklenmemek, aşırı gitmemek,
kişinin haddini bilmesi demektir. Dolayısıyla kibirlenmenin
karşıtı bir anlam taşımaktadır. Tevazu, başkasını
kendine tercih etmek, hoşgörmek ve affedici
olmak gibi iyi huyları, güzel hasletleri
ortaya çıkaran bir haldir. İnsanı, intikam,
öfke, bencillik, gurur ve kibir gibi
kötü huylardan uzaklaştırır. Kibir ve gururun
zıddı olan tevazu ancak bu iki
kötü hasletin yenilmesi sayesinde kazanılır. Herkesi
kendi nefsinden üstün görmek, dış görünüşüne
bakarak kimseyi küçümsememek, fazla lükse ve
gösterişe varmayan bir hayat benimsemek, yaptığı
çalışmadan, gördüğü hizmetten dolayı insanların iltifatını
beklememek, tevazunun belli başlı kaidelerindendir. Faziletin
ifrat ve tefrite varan kısımları olup
bunlara dikkat etmek gerekmektedir. Tevazunun azlığı
kibir alameti, aşırılığı ise zillettir. Tevazu
bir fazilet olup bunda aşırıya kaçmak,
ölçüsüz davranmak zillete sebep olabilir. Tevazu,
birtakım başka güzel hasletleri de beraberinde
getirir. Bunlardan biri olan vakar, ağırbaşlılık
ve yumuşak huyluluk olup muhatabında hürmet
hissi uyandıran ölçülü hareket ve davranış
biçimidir. Tevazu ile birlikte kalpten tabii
olarak dışa akseder. Zillet olarak bilinen
düşüklük ise bunun tam aksi olup
hafif, sıradan ve bayağı davranışlarla ortaya
çıkar. Makbul olan davranış biçimi, kibre
varmayan, zillet derecesine de düşmeyen, vakarını
koruyan tevazudur. İslam ahlakı içerisinde makul
ve sevimli olan da ifrat ve
tefrite varmayan orta yoldur. Aşırı kibirli
insanlara karşı tevazu göstermek de doğru
olmaz. Çünkü bu kendini aşağılama olarak
görülür. Dünya hayatında insanları süsleyen en
mühim ziynet tevazudur. Bu haslet insan
olmanın bir gereğidir. Gurur, övünme ve
bencillik eşya ile insan arasına çekilen
bir perdedir. Bu perdeyi kaldırmadan hiçbir
şeyi olduğu gibi görmek mümkün değildir.
Kendini beğenmiş kimselerin tasavvurlarındaki alemin gerçeğine
nispetle farklı bir manzarası vardır. Mütevazı
insan affedicidir. Karşılaştığı kötülüklere bile iyilikle
mukabele eder. Başına gelen eza ve
cefaları, kendisi için bir tezkiye ve
ecir vesilesi addeder. Cömert olur ki
kendinde bir varlık görmez, elindeki varlığı
kendine izafe etmez. Kendini bir emanetçi
görür. Mütevazı insan, fedakardır, zariftir, ince
ruhludur. undefined undefined undefined undefined undefined